Veel vijftigers en zestigers worstelen hiermee. Ze zijn vaak al jaren samen, hebben samen kinderen opgevoed, maar dan, als de jongste het huis uit is, het nest is leeg, dan komt de klap. En niet alleen het gevoel van leegte, doelloosheid, en alles wat erbij kan horen, kan een probleem zijn, maar ook de relatie met je partner. Geen afleiding meer door opgroeiende kinderen en alle regelzaken eromheen. Wat bindt je nog samen? Ken je elkaar eigenlijk nog wel? Is het nog wel fijn om samen te zijn, of ben je elkaar gaandeweg kwijt geraakt, zo erg dat je je afvraagt of dit nog wel toekomst heeft?
Niet voor niets zie je steeds vaker dat echtparen gaan scheiden als de kinderen het huis uit zijn. Gelukkig zijn er ook voorbeelden van stellen die het prima hebben met elkaar, waarbij de liefde nog springlevend is, maar dat is toch niet zo vanzelfsprekend. En hoe doen die dat eigenlijk? Er kunnen vele redenen zijn waarom het juist dan mis gaat. De balans is al jaren zoek, er is structurele scheefgroei geweest, de ene partner heeft al die tijd teveel moeten geven, dan komt op een dag de afrekening. Of het is de sluipmoordenaar die op kousenvoeten komt; je bent zo in beslag genomen geweest door de `opvoedfabriek’ dat je niet in de gaten hebt gehad hoezeer je uit elkaar aan het groeien was. En dan kan het zijn dat je nog maar een uitweg ziet: scheiden.
Natuurlijk is dat begrijpelijk, een huwelijk kan als een gevangenis gaan voelen en je eigen ontwikkeling volledig verstikken. Maar vergis je niet, een scheiding maakt zaken er niet altijd beter op, je wordt er niet altijd gelukkiger van. Het kan vergaande invloed hebben op andere relaties, sommige mensen raken vrienden kwijt, familierelaties worden gespannen of verbroken, en het komt voor dat een van de ouders zijn/haar kinderen en kleinkinderen niet of nauwelijks meer ziet. Ook als de kinderen al het huis uit zijn kunnen rond een scheiding loyaliteitsproblemen de kop op steken. Er is veel eenzaamheid onder ouderen door echtscheiding.
Het is niet gemakkelijk als je in een dergelijke situatie terecht bent gekomen en je voelt je diep ongelukkig erover. Of je zou er wel iets aan willen doen, maar je partner ziet het probleem niet. Ik zou stellen in ieder geval altijd adviseren om hulp te zoeken en het nog een kans te geven. Misschien hebben jullie wel nooit geleerd om met elkaar over deze dingen of over gevoelens te praten. Een relatietherapeut kan je daar heel goed bij helpen. Hoe wakker je de liefde weer aan als het een wel erg klein smeulend vuurtje is geworden? Wat thuis niet mogelijk lijkt kan in de therapiekamer misschien wel lukken.
Maar het kan ook te laat zijn. Als er geen vonkje meer is kan een therapeut ook niets beginnen. Maar ook dan kan een therapeut helpend zijn, om samen met jullie dingen helder te krijgen, zodat je ook weet dat je alles geprobeerd hebt. Wacht niet te lang met hulp zoeken. Eigenlijk zou een echtpaar, wanneer een van twee aanvoelt dat er iets niet goed gaat, dat de verbinding erodeert, aan de bel moeten trekken en hulp moeten zoeken. Denk niet: het komt later wel, als de kinderen het huis uit zijn dan hebben we wel weer tijd voor elkaar. Nee, begin vandaag, wacht niet tot het misschien te laat is. Als je straks niet meer de belangrijkste persoon bent in het leven van je kinderen, dan heb je elkaar hard nodig. En als je er dan achter komt dat er niets meer is, dat de koek op is, dan is dat een bittere pil. Hulp zoeken en aan je relatie werken is niet altijd de makkelijkste weg. Het vraagt keuzes en het kost inzet. Maar het is het waard en het betaald zich terug.
Vraag gerust een vrijblijvend kennismakingsgesprek aan.
We Make Sense 