Ik moet zeggen dat ik dat beeldbellen over het algemeen maar een surrogaat oplossing vind, door noodzaak ingegeven, maar het komt niet in de buurt van een face-to-face gesprek. Het belangrijkste wat ik mis is het echte contact, de `energie’ in de kamer, die `energie’ laat zich maar moeilijk vertalen in nullen en enen…
Niettemin heb ik de afgelopen tijd juist ook mooie ervaringen gehad dankzij het beeldbellen. Ikwil er een met u delen, hopelijk ter inspiratie.
Ik had een video-sessie met twee ouders en hun bijna volwassen dochter. Ik ken hen als stuk voor stuk creatieve personen, en dacht: ik kan wel eens iets proberen, en dus stelde ik voor de eerste minuten van de sessie als volgt in te vullen: ieder zou in huis en/of in de tuin op zoek gaan naar twee symbolen voor de relatie met de ander: een die staat voor wat je waardeert in de relatie, en een die staat voor wat je zorgen baart in de relatie. Dit leverde een zeer interessant, ontspannen, en toch inspirerend en verbindend gesprek op met onverwacht veel diepgang. En ik kon me niet onttrekken aan het idee dat het juist met het gebruik van deze huis tuin en keuken symbolen te maken had, beeldmateriaal dat uit het alledaagse leven van dit gezin door hen zelf gekozen was. Op kantoor gebruik ik wel eens mijn set ansichtkaarten voor dit doel, maar dat komt nooit zo dichtbij de leefwereld van de clienten.
Met name werd ik geraakt door het verhaal dat moeder vertelde over het huisdier van haar dochter, een vogeltje, waar zorgzaamheid van haar dochter in naar voren komt, maar ook de rommel en troep die het beestje veroorzaakt, de impact die dit wezentje heeft op het hele huis en de gedachte dat het op een dag wellicht door het raam naar buiten zal vliegen (wat met eerdere vogeltjes al een paar keer gebeurd is), en hoe pijnlijk dat voor dochter was geweest. De rotzooi die het beestje maakt en het feit dat het de hele dag door de keuken vliegt zijn voor moeder (zelf nogal op netheid en orde gericht) een doorn in het oog, maar in haar eigen woorden: het beestje dwingt me ook om wat minder rigide te zijn, het introduceert een luchtigheid en ruimte in mijn leven die ik zelf onbeer.
De spanning die tussen moeder en dochter vrijwel dagelijks speelt had niet mooier en niet hoopgevender verwoord kunnen worden, dan door dit voor het oprapen liggende verhaal in hun directe leefomgeving. En dit is maar een voorbeeld, er waren nog meer verhalen, die zoveel ruimte gaven voor nuance en verschillende perspectieven, en terwijl ze deze verhalen met elkaar deelden voelde ik ondanks de nullen en enen de verbinding groeien.
Normaal gesproken vinden de meeste van mijn therapieën plaats in de aangename maar toch ook wat onpersoonlijke ruimte van de behandelkamer. Het is een veilige plek waar ik me thuis voel, en dat draagt bij om ook de clienten zich veilig en thuis te helpen voelen. De nabijheid helpt mij om de `energie’ te voelen, ik kan de kleinste non-verbale signalen makkelijk waarnemen. Dit alles is via een digitale verbinding vele malen moeilijker te realiseren, hetgeen ook maakt dat ik digitaal behandelen als veel vermoeiender ervaar. De andere kant is dat die digitale verbinding me plots in de directe leefwereld van de cliënten brengt, en ineens liggen er nieuwe mogelijkheden voor het oprapen. Een cliënt kan me via de camera van haar tablet haar kamer laten zien, ik zie een stel ineens in de persoonlijke sfeer van hun woonkamer, en dit gezin levert me gouden therapiemateriaal uit hun dagelijks leven op een presenteerblaadje.
Ik heb een haat/liefde relatie met dat digitaal behandelen. Maar ik ben gewend om onder moeilijke omstandigheden te werken en altijd op zoek te gaan naar mogelijkheden tot verbinding. Ondank alle frustratie die er ook bij komt kijken voel ik me dankbaar en geïnspireerd. Ik kan er weer even tegenaan…
We Make Sense 